بناي امامزاده سيد اسحاق در شرق شهر ساوه ، ابتداي جاده ساوه به قم قرار دارد و نشاني از هنرنمايي دوره سلجوقیان و صفويه است . این اثر در تاریخ 12 اسفند 1315 با شمارهٔ ثبت 279 به ‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است . اين بنا داراي بقعه‌اي برج مانند است و سبک ساختمان آن مانند بناهاي عصر سلجوقيان در نيمه قرن هفتم هجري قمري است که در عصر صفويه نقشه گنبد به صورت کنوني درآمده و درگاههاي آن تنگ و کوتاه است . اهميت اين بنا به‌ علت آجرها و کاشيهاي فيروزه‌اي روي مقبره ‌است که داراي خطوط بسيار زيباست .
ورودي اصلي به بنا ، از طريق يک ايوان بسيار بلند و رفيع امکان‌پذير است که در ضلع شمالي داراي چندين حجره ‌است که سازنده ، اين بنا را با کمي چرخش در جهت شمالي جنوبي احداث کرده ‌است . در ايوان شمالي که اصلي‌ترين ايوان است کاشيهاي هشت گوش فيروزه‌اي خشتي سه سانتي‌متري نقش بسته شده ‌است و کتيبه موجود در اين ايوان زيبايي اين بقعه را دو چندان کرده ‌است . گنبد خانه نيز که بر روي پلان مربع تشکيل شده‌ است با شکل و ظاهر زيبا به صورت قوس عرقچين درآمده ‌است که اين گنبد جزء گنبدهاي دوره صفويه است . در مرکز گنبد کلمه جلاله "الله" و در اطراف آن ، طرح‌هاي گياهي نقش شده‌ است ، لوح روي قبر ، 12 کاشي با زمينه لاجوردي است که به خط ثلث روي آن اسم صاحب قبر را نوشته‌اند .
ايوان شرقي که روي آن با گچ پوشانيده شده ‌است با رسم بندي در دو گوشه بنا احداث شده ‌است . حياط مرکزي نيز داراي 14 رواق است که از طريق شمال به آن راه دارد . در ميان بقعه امامزاده ضريحي چوبي و مشبک قرار داشته ‌است (در حال حاضر ضریح جدید جایگزین ضریح قدیمی شده ‌است) . نسب امامزاده سيد اسحاق با سه واسطه به موسی کاظم مي‌رسد . این امامزاده در ابتدای جاده ساوه - قم در ضلع شرقی میدان سرداران ساوه قرار دارد .